Ongeveer dertien maanden geleden heb ik voor het eerst La Vie Tara bezocht. Een klooster uit 1926 waar nonnen ooit voor meisjes zorgden die gezondheidsproblemen hadden en naar het plaatsje Lalouvesc kwamen om aan te sterken. Het is een bedevaartsoort door de aanwezigheid van twee heiligen die hier ooit hebben gewoond en heeft een heilige bron.
Ik sprak hier Erik Termeer die in 2021 La Vie Tara overnam van de vorige eigenaars, Albert en Joke van het tijdschrift Spiegelbeeld. Mijn zesde blog in deze reeks ging over La Vie Tara en over het opbouwen van een gezonde community. Nu, vijftig blogs verder, interview ik Erik opnieuw over waar hij vorig jaar stond en waar hij nu staat.
Vorig jaar
“Vorig jaar wist ik nog niet waar La Vie Tara naartoe zou gaan. Ik vroeg me af: “Wat laten we toe en wat niet?” Denk daarbij aan vegetarisch of vlees eten, wel of geen alcohol? Willen we huisdieren, kippen? Welke groepen staan we toe? Welke vorm krijgt La Vie Tara en waar halen we gasten vandaan? We waren zoekende. Mijn vriendin woonde hier toen ook, maar wilde niet meedoen met de groepsprocessen. Ze woont nu in de buurt met haar vier honden en dat werkt goed voor ons. Ik botste tegen mijn eigen tekortkomingen aan. Ik wilde eigenlijk geen alcohol, maar besefte me dat ik zelf ook af en toe alcohol dronk. We hebben het toen gehad over dat ik stuurloos was en daardoor geen richting aan kon geven. Waar ik naartoe zou willen en waar ik blij van werd, waardoor ik ook de juiste mensen aan zou trekken. Aan de ene kant visualiseer ik wat ik wil realiseren en aan de andere kant moet ik ook loslaten en in het moment leven, want dan dient de oplossing zich vanzelf aan. Ik had geen idee wat hier allemaal mocht. Hoeveel mensen hier mochten slapen, wat de regels zijn in Frankrijk. Toen kwam er iemand op mijn pad die hier heel veel van af wist en ons daarmee ging helpen. Ik heb me verder niet druk gemaakt, ben verdergegaan met opknappen en vertrouwde op de oplossing. Ook mijn missie en visie heb ik losgelaten want dat veranderde ook continue. Eerst dacht ik dat ik hier met een groep wilde gaan wonen die als stabiele basis zou gaan fungeren. Uiteindelijk merkte ik dat het beter werkt als Yvonne en ik mensen een tijdelijk contract aan zouden bieden, maar niet een permanente bewoning. Yvonne was één van de eerste vrijwilligers die toen ze hier kwam binnenlopen een ‘hier moet ik zijn-gevoel’ kreeg. Ze zegde haar huis op en is hier komen wonen. Het klikte heel goed en wat ik fijn vind, is dat mensen een spiritueel pad volgen en daarin zaten we ook één lijn. We hebben heel veel gesprekken gevoerd over wat we wel en niet willen en daar begint nu vorm in te komen. Wij voelen ons ‘vader en moeder’ van de groep hier, ik heb altijd het laatste woord in beslissingen zodat we niet eindigen in een patstelling. Op korte termijn stellen we La Vie Tara open voor iedereen die zich aanmeldt. Je kunt hier komen als gast in de B&B of als gast meedoen aan een retraite. Je kunt hier ook zelf een retraite gaan organiseren of je kunt als vrijwilliger aan het werk voor kost en inwoning. We staan op booking.com voor B&B-gasten, we ontvangen binnenkort een groep motorrijders, er worden een familiereünie en een aantal retraites georganiseerd en verder wachten we af hoe het zich verder dit jaar gaat ontwikkelen.
Eén van de dingen die ik belangrijk vind, is dat je open staat voor wat er binnen in jou speelt op een niet-veroordelende manier. Dat doen we in een deelronde met een ‘talking stick’, zowel met de vrijwilligers die langskomen als met de groepen.
Ook hoop ik dat er iets gebeurt in de ‘mind’ van de mensen, dat er inzichten ontstaan en daaruit nieuwe initiatieven voortkomen. Zo komen er twee bezoekers terug die een retraite willen gaan organiseren met voetreflextherapie.
Opknappen
Afgelopen jaar is er veel technisch werk verricht. Er is veel geschilderd, de moestuin is aangelegd, er is in de kelder een betonnen vloer gestort, er zijn voorzetramen, nieuwe bedden en bedlampjes voor 43 gasten gekomen en drie appartementen gebouwd. We hopen dat hierdoor beweging gaat komen in La Vie Tara en dat het zichzelf kan bedruipen, zodat er geen geld meer bij hoeft.
Ook ga ik achter ons terrein een tiental kleine natuurhuisjes laten bouwen voor zes personen, die zelfvoorzienend zijn, goed geïsoleerd en van natuurlijke materialen gemaakt.
Over vijf jaar
Ik visualiseer dat er ‘een verlichte geest’ langskomt die de missie en visie snapt, hier wil neerstrijken en wil werken aan de continuïteit van deze plek. Ik zie mezelf hier wel oud worden. Ik heb veel mogelijkheden. Ik woon in het huis voor het klooster, ik kan meehelpen met de retraites, ik kan naar mijn vriendin hier vlakbij en als ik weg wil neemt Yvonne mijn taken waar en omgekeerd. Ik hoop hier ook spirituele evenementen te gaan organiseren. Ik wil bijvoorbeeld een muzikaal optreden gaan organiseren, waar veel mensen op afkomen die hier een week lang verblijven. En dan naast dat optreden ook bijvoorbeeld co-creërend yoga, klankschalensessies, stembevrijding en wandelen aanbieden. Ik ben geïnspireerd door bepaalde Boeddhistische mentoren en heb een aantal verlichtingservaringen meegemaakt. De lichtwereld is zó moeilijk te bevatten vanuit onze zintuiglijke wereld, dat het soms nodig is om daar doorheen te breken met bijvoorbeeld plantmedicijnen. Dat heb ik in ieder geval aan den lijve ervaren en dat zou ik ook anderen gunnen.
Persoonlijk
Ik ben blij met deze plek en kan nu de grote klussen voorbij zijn en de druk van de ketel af is, ook meer rust nemen. Ik sta wel met één been nog in Nederland en dat wil ik veranderen. Ik vind La Vie Tara echt een lichtplek door alle mensen die ontwaken. Die leven in een ‘nieuwe tijd’ die niet meer gaat over hoeveel geld je verdient, maar gaat over innerlijke rijkdom. Over wie ben ik, wat maakt mij ongelukkig of gelukkig en hoe kan ik mij verbinden met andere mensen?
De weg nu, is de natuurlijke weg, gebruikmakend van stilte, natuur, gezond eten van het eigen land en bewegen.
Ik help mensen graag en deel van wat ik zelf ben tegengekomen in mezelf en dat resoneert vaak met de mensen die hier verblijven. De naam La Vie Tara komt voort uit de Tara die uit het juweel in de lotus is ontstaan. Het Dzogchen Boeddhisme gaat uit van dat leven lijden is en we lessen hebben te leren uit dit leven. Dat we steeds weer herboren worden tot we verlicht raken en het lijden volledig hebben omarmd, waardoor het rad van wedergeboorte wordt doorbroken. Dan ben je één met alles wat er is. Alles wordt teruggebracht naar zijn essentie. Niets is vast.
Dat helpen is ook mijn valkuil. Soms ben ik te snel en geef ik doekjes tegen het bloeden, terwijl het verstandiger is naar de oorzaak te zoeken en te voelen of wat ik doe wel klopt. La Vie Tara stel ik open voor mensen die bewustzijnsgroei willen. Daarin faciliteer ik en hoop ik dat mensen zelf gaan inzien waar hun oplossing ligt, zodat ze zichzelf gaan helpen. Ik geef mee dat ze kunnen vertrouwen dat het wel goed gaat komen. Dat kan angstige momenten opleveren omdat het zo onzeker is, maar het is ook ontzettend leerzaam. Op het moment dat het echt moeilijk is, gaat er altijd weer een andere deur open.”.