Een mooie vraag om jezelf eens te stellen: “Wie ben je zonder…..?
Zonder je baan, zonder je partner, zonder kinderen, zonder huis, zonder verzekering, zonder geld, zonder auto, zonder vrienden, zonder goed functionerend lichaam? Halen wij onze identiteit uit wat we hébben en uit hoe zingevend en nuttig we bezig zijn?
Dat eerste “wie ben ik zonder baan?” heb ik ervaren gedurende de crisisperiode, in maart 2020. Wij, de beroepsgroep fysiotherapeuten, mochten zes weken niet meer werken. In het begin leek het op vakantie: langer uitslapen, tot rust komen, klussen in huis oppakken, vrienden helpen met hún klussen, tuinieren, veel wandelen met de hond, contact met de kinderen aanhalen, veel series op Netflix kijken, boeken lezen en ga zo maar door.
Daarna kwam de terugslag. Stel dat ik nooit meer mag werken, want hoe lang gaat dit duren? Ik realiseerde me dat ik mijn identiteit uit mijn beroep haalde. Ik bén fysio, ik houd van mijn beroep. Wie ben ik zonder dat werk, zonder die fysio-rol, zonder die identiteit?
Toen ik antwoord ging geven op deze vraag, kwam ik in dezelfde fuik terecht. “Ik ben moeder, partner, dochter, vriendin, zus, schrijfster, inspirator, reiziger, buurvrouw….”
En wie ben ik dan zonder díe rollen?
Haal ik niet heel vaak waarde uit wat ik héb en wat ik doe? En hoe meer ik heb en doe, hoe belangrijker ik ben? Het lijkt of het stijgen op de meetlat van de ratrace, dan het doel van mijn leven is. Dat hoe drukker ik het heb, hoe beter en dat kan alleen met een volle agenda.
En nu ik reis, zonder huis in Almere, zonder zorgverzekering, zonder mijn kinderen, zonder inkomsten uit een baan en zonder goed functionerende knie, voel ik dat ik niet meer meedoe met de mainstream. Ik voel het oordeel in mijzelf dat ik niet nuttig en zinvol meer bezig ben. Dat mijzelf erbuiten zetten, eigenlijk niet mag en niet geaccepteerd wordt. Hoor ik de stemmen van mijn ouders nu? Van de leerkrachten en docenten van vroeger? We worden opgevoed om onze plaats in de maatschappij in te nemen en wie ben ik dan om niet meer mee te doen? Wat stel ik nu nog voor? Wat blijft er van mij over?
Een vrouw die leeft met de dag. In het moment. Elke dag is een leeg vel, waarin alles mogelijk is en niets moet. Elke dag bén ik, probeer ik aanwezig te zijn bij wat er zich aandient en beweeg ik mee met het seizoen en met het weer waar we doorheen rijden.
Ik voel me een acteur in het spel van het leven. Een rol die zolang zal bestaan als ik leef. Ik ben er maar tijdelijk en probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven, zonder maskers op.
Ik probeer in een staat van zijn te leven, waarin ik mijn eigen plek als vanzelf weer inneem. Een soort van automatisch en authentiek ZIJN, open, nieuwsgierig naar t leven, zonder oordeel van maatschappij, ouders of van mezelf, geduldig en liefdevol. Een staat van puur ZIJN, zoals ik ooit was als kind.
Hoe zit dat bij jou? Wie ben jij zonder alles wat je hebt en doet? Durf jij los te laten wat niet meer nodig is?
