Blog 29: Verwildering

De afgelopen maanden bemerk ik een soort verwildering bij mezelf. Niet dat ik verwilder van mezelf, maar meer dat ik verwilder van de andere mensen. Ik lijk dichter bij de rauwe natuur te komen en mogelijk dat ik me daardoor meer vervreemd voel van de ander.
 
(Haar) wassen
 
Ik heb na weken weer eens mijn haren gewassen. Mijn hoofdhuid went aan het niet meer wassen, mijn haren worden bijna niet meer vet. En dat we onze haren moeten wassen, is ook zo’n programmering waar we van af kunnen komen als we dit bewust worden. Waarom zijn we ooit begonnen om babyhaartjes te wassen met Zwitsal? Wie heeft er überhaupt bedacht dat baby’s behalve hun billen, gewassen moesten worden? Daarom ben ik ook het wassen met shampoo en zeep in plastic flessen gaan minimaliseren en gebruik ik ouderwetse zeepblokken voor mijn was en voor de afwas als ik op de fiets zit. Mijn haar verf ik sinds drie jaar niet meer met henna, maar laat ik nu langzaamaan grijs worden. Ze mogen gezien worden zoals ze zijn en ik vind het ook in deze fase van mijn leven passen.
 
Omdat mijn haar in de weg zit met klussen, heb ik het ófwel in twee vlechtjes óf in een staart boven op mijn hoofd. Los haar is alleen als ik ‘mooi’ wil zijn, verleidelijk of als ik ga dansen. Als ik los haar zie in een historische film, geloof ik niet dat dat heel realistisch is. Met wapperende haren de was doen, op het land werken, eten koken, was niet heel praktisch. Bovendien, hoe kamden of borstelden vrouwen op het platteland hun haren eigenlijk? Hoe kregen ze hun haar uit de klit? Op oude afbeeldingen zie je de vrouwen met haren in vlechten en dat is ook mijn eigen ervaring. Dat mijn haar dan relatief makkelijk uit de war is te halen, goed opnieuw is te vlechten zonder borstel én niet in de weg zit. 
Wellicht waren er ook vroeger ook krijgsvrouwen. Deze vrouwen (en mannen ook) moesten hun haar wel vast gehad hebben, want dat kon een zaak van leven of dood betekenen. 
 
Wildplukken
 
Op mijn route naar het Gooimeer als ik ga dippen, kom ik wilde munt in bloei tegen en jonge brandnetels. De Wilde munt is lekker als thee en van de brandnetels heb ik een heerlijke soep gemaakt. Ik pluk ze met m’n blote handen en neem de steken van de brandnetels voor lief. Voor mijn woonwagentje staan bakken met groenten. Ik haalde er sla, lente ui, tomaatjes en paprika uit. Langzamerhand en op een organische manier leer ik steeds meer eten uit de natuur, dat daar uit zichzelf in de verschillende seizoenen groeit. Ook probeer ik seizoensgroenten te kopen in de supermarkt en te letten op de herkomst van de groenten. Dus het liefst uit Europa en niet van daarbuiten.
Blog-29
Wildplassen
 
Zo veel mogelijk overdag plas ik hurkend in de natuur. Het toiletpapiertje gaat in de vuilnisbak. Dat dan weer wel, omdat ik nog geen goed alternatief gevonden heb om het nalekken te voorkomen. In Spanje wilden alle eigenaren dat we buiten zouden plassen. Goed voor de droge natuur en het scheelde weer doorspoelen of t droogtoilet legen. 
 
Kleding en schoenen 
 
In de ochtend loop ik op mijn blote voeten om te dippen of mijn toiletemmer te legen en t liefst de rest van de dag ook. Nu het weer kouder wordt, draag ik of mijn laarzen met platte zool of mijn barefootschoenen om zoveel mogelijk het blootsvoets lopen te benaderen. Mijn schoenen met hakken heb ik vorig jaar allemaal verkocht of naar de kringloop gebracht. Het mag mooi vrouwelijk staan, maar ik wil weer dichtbij en op de grond lopen.
Ook mijn kleding is veranderd en is bijna allemaal van katoen of wol. De polyester jurkjes zijn de deur uit. Eigenlijk voelt dit zoveel fijner aan mijn lijf dat ik me afvraag waarom ik dit niet eerder heb gedaan. 
 
Auditief overprikkeld
 
Van mijn overgevoeligheid voor geluid ben ik me bewust geworden, toen mijn zoons nog thuis woonden en ze een DS hadden die geluid maakte. Ook als de TV aanstond tijdens de reclame of zomaar aanstond zonder dat er iemand naar keek, ging me dat steeds meer storen. Ik noemde het ‘zinloos geluid’ en vroeg mijn gezin om daar rekening mee te houden. Om de twee jaar ga ik naar India en daar is zinloos geluid zo’n beetje de norm. Stilte is niet gewenst. Mobiele telefoons staan altijd aan op geluid, TV’s staan altijd hard en als er luidsprekers zijn, staan die op bijna maximaal. Ik deed in de ochtend op de school waar ik hielp, altijd oefeningen op muziek met de kinderen. Het was eerder regel dan uitzondering om te vragen of de muziek wat zachter kon. De kleinste kinderen vooraan drukten hun handen tegen hun oren aan. Ook al legde ik uit aan de directrice hoe schadelijk dit was voor hun oren, de druk van dat dit normaal en gewenst was, was groter.
Maar mogelijk komt die overprikkeling van mij ook voort uit een algemeen teveel aan prikkels en is het een kwestie van vermindering van mijn activiteiten en van het accepteren dat zinloos geluid er nou eenmaal is. 
 
Licht en lucht
 
Ik ben de stad ontwend qua bewoning, begroeiing en qua drukte. Ik wil niet meer in een huis van beton wonen dat vol staat met spullen die ik niet nodig heb en dat potdicht zit vanwege energielabel A. Ik wil met m’n beide voeten op de grond in het groen wonen in een klein huisje. Waar ik de wind en de vogels kan horen en waar ik volop licht en lucht krijg. Zonlicht dat me oplaadt en frisse lucht van t bos, de bergen of de zee die me diep doet ademen. Liefst op een stuk grond waar we met een kleine groep voor zorgen in gedeelde verantwoordelijkheid.
 
Blauwe plekken
 
Mijn pijndrempel ligt heel hoog, met als gevolg dat ik menig schrammen, wondjes en blauwe plekken oploop zonder dat te merken. Of ik nou houtkloof, takken in het bos opruim, aan t schilderen ben, met de hond stoei, op de fiets zit of aan t tuinieren ben, regelmatig stoot ik mij ergens aan. Het hoort erbij en laat zien dat ik mijn lijf inzet en gebruik. Aan de andere kant verzorg ik mijn lijf ook weer door het te masseren en vooral door het te waarderen en lief te hebben. 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *