Blog 17: Er is geen tijd, er is alle tijd

Blog-17-scaled

Vandaag ben ik bijna twee weken terug in Nederland en de agenda slokt me op. Het is een compleet andere wereld hier met een compleet ander ritme en invulling dan de afgelopen vier maanden. Ik heb bijna heimwee naar de enorme vrijheid van de lege agenda en het met mezelf zijn.

Wat is er anders aan de wereld van Nederland?
Er is bijna altijd meer geluid aanwezig dan alleen natuurgeluiden. Zelfs waar ik nu woon, een soort pipowagen in de bossen van Valkeveen, hoor ik in de verte de A1 en de vliegtuigen. Het is hier zo vol met wegen. Mensen op de fiets, op brommers of in auto’s haasten zich van hot naar her. Iedereen is op weg ergens naartoe.
Deze wereld is zo verzorgd. Nergens een ruïne of wegen met kuilen of stukken steen die naar beneden zijn gevallen.
In deze wereld zijn we zo druk dat we geen tijd hebben om van ons mooie huis te genieten, laat staan van onze tuin of onze spelende kinderen.
In deze wereld wordt mijn tante, van wie ik mantelzorger ben, verzorgd door vreemde handen die elke week wisselen.
In deze wereld voel ik me schuldig als ik even ga zitten nadenken, schrijven, als ik ga luisteren naar de vogels, de zon op mijn huid wil voelen en me verbaas over de reikwijdte van een boom die bewogen wordt door de wind.

In deze wereld voel ik me schuldig als ik even ga zitten nadenken, schrijven, als ik ga luisteren naar de vogels, de zon op mijn huid wil voelen en me verbaas over de reikwijdte van een boom die bewogen wordt door de wind.

Mijn ritme en daginvulling zijn veranderd vanwege afspraken in mijn agenda. Dat doe ik zelf. Als sociaal dier ben ik zo blij weer fysieke afspraken te kunnen maken met familie, vrienden en cliënten.

Door ’t gevoel van tijdsdruk maak ik vaak afspraken op dezelfde dag’, want dat ‘scheelt’ weer op en neer fietsen.

Dus meerdere cliënten op één dag, nog even langs een vriendin en bij weer een ander eten. Gisteren twee nieuwe locaties bezocht én een podcast in Weert, terugrijden naar Naarden en dan nog wat te eten maken.

Hoe vol kan ik mijn agenda plannen, waarbij ik aanwezig kan blijven met mijn volle aandacht en zonder kwaliteitsverlies?

Wat doe ik mezelf aan? Ik vergeet helemaal de verwerkingstijd, het verteren, het mijmeren, het overdenken van al die mooie ontmoetingen. Ik haast me van de ene naar de andere ontmoeting om maar niets te missen. ‘Fear of missing out’ (Fomo), heet dat in het Engels. Vooral als je zoveel leuk vindt als ik en daarin moeilijk je keuzes kunt maken.

Er is geen tijd
Kijkend in mijn agenda zoek ik naar gaatjes om mijn blog te schrijven, te bellen met een vriendin of bij mijn ouders langs te gaan. Er is geen tijd. Een gevoel van verwondering overvalt me. Op reis had ik alle tijd, en nu niet meer. Hoe kan dat? Er zit toch altijd 24 uur in één dag? Een ouderwets gezegde komt in me op ‘Eerst het werk, dan het meisje’ en ook dat we geleerd hebben altijd onze tijd zinvol en nuttig door te brengen.

Eerst hard werken en daarna pas ontspannen, want dan heb je het ‘verdiend’. Bankhangen, tv- kijken, staren, waren tijd vermorsen en niet nodig. Ik denk dat mijn opa’s en oma’s niets zouden begrijpen van deze jeugd die blowt, snuift en slikt, tv-kijkt, op z’n telefoon zit, ondertussen hun geld belegt, colleges volgt en de weerapp in de gaten houdt.

Er is alle tijd
Er is ook alle tijd. In een fractie van een seconde kun je de inspiratie hebben om je scriptie af te schrijven of je kamer op te ruimen, je muur te schilderen of je moeder te bellen.

Maar dat vraagt om een zekere mate van bewustzijn en dat kost energie.

We hebben allemaal weleens ervaren dat onze agenda vol zat, we onderweg waren naar weer een volgende afspraak en dat er toen iets heftigs gebeurde. Een gebroken onderarm bij zoon drie, scheur in de wenkbrauw bij zoon twee, een vriendin in nood, deden me alles uit handen vallen, de afspraken verzetten en gelijk ‘tijd vrijmaken’ (alsof het er niet altijd al was) om met m’n volle aandacht bij diegene in nood te kunnen zijn.

Dit zijn noodgevallen, maar ook in je gewone leven kun je stilstaan bij je priori-tijd.

Zo’n twee jaar terug vroeg ik mij af wat mij tegenhield om het leven te leiden dat ik écht wilde: wonen in het bos en af en toe op reis gaan. Mijn zoons waren volwassen, ik had de beschikking over een camperbus, ik had een locatie om die neer te zetten, de afstand was te fietsen tussen wonen en werken, dus waarom niet?

Ineens was daar de tijd om het te gaan doen en gaf ik er prioriteit aan. Toen was de stap snel gezet. Nu verblijf ik weer in het bos in ruil voor meehelpen op dit terrein.

Er is alle tijd als je prioriteiten stelt. Maak de keuze uit wat voor jou het belangrijkste is in je leven en scheid de hoofd- van de bijzaken. Krijg door, word je bewust van wat je afleidt en geef daar niet aan toe. Zoek uit waar je waarde aan hecht, waar je je aandacht aan wilt schenken en waar je je tijd aan wilt besteden. Bedenk dat je zoveel meer vrije-tijd hebt als je de tv of je telefoon uit laat.

Zo kun ook jij stilstaan bij jouw leven. Nadenken of je zo je tijd wil blijven besteden of niet. Je hebt een keuze, al hebben keuzes consequenties die soms verstrekkend zijn. Kiezen vraagt om moed om die consequenties aan te gaan.

Wat je gaat winnen is dat je minder geleefd wordt en meer me-time zult hebben. Dat je meer in het moment je tijd kunt doorbrengen met jezelf en met anderen. Dat er daardoor mooie verbindingen ontstaan met jezelf en met de mensen die er ook voor kiezen zich met jou te verbinden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *