Ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht. Nu het lente begint te worden, hoor ik de vogeltjes om me heen druk in de weer met elkaar. De magnolia in de tuin barst bijna open, de bloesem van de meidoornstruik bloeit al wel, de bomen zijn nog in kale afwachting; de wereld staat bol van de potentie. En ik schommel in mijn stoel, nadenkend over mijn rijkdom.
Het leven biedt zich aan in volle wasdom. Van de oneindige stilte van de nacht waarin beelden van mijn vader zich opdringen en me verrassen met rauwe rouw, naar de eindeloze fietspaden van Amsterdam en Almere, tot aan de kleurenpracht van de lente badend in het zonlicht. Ik voel me de koningin te rijk.
Het vorige blog ging over de coronacrisis en wat dat met mijn leven gedaan heeft. Nu zijn crisissen over het algemeen niet gewenst. Ze confronteren mensen met hun angsten, verlies, verdriet, onvermogen, geweld, gemis, tekorten en soms zelfs met levensgevaar. Aan de andere kant biedt een crisissituatie ruimte voor creativiteit en verandering. Creativiteit in de zin van onderzoeken als het ene niet mag of kan, hoe het anderszins wél kan. Zoekend naar de mazen van de wet, een vrijbrief op zak, met het bundelen van krachten of door het aangeven van je eigen grenzen “Ik doe niet meer mee!“
Verandering in je leven toelaten is nog een andere mogelijkheid. De ene deur gaat dicht en je zoekt een andere deur om doorheen te gaan. De ene baan stopt, en je neemt de kans met beide handen aan om iets te vinden wat je leuker vindt. De ene relatie rond je af, om erachter te komen dat jouw geluk bij jezelf begint en het best leuk is alleen. Je neemt je voor om een partner te vinden die je áánvult in plaats van ópvult. Je hebt hem of haar niet meer nodig om gelukkig te zijn.
Deuren openen
De deur van mijn huis in Almere ging dicht, en de schuifdeur van mijn camper ging open. Ik leef volledig tevreden op een oppervlakte van twee bij drie meter, zelfvoorzienend. Ik kan het sanitair vlakbij gebruiken, de was doen bij verschillende vrienden en af en toe haal ik een nieuwe gasfles bij de campingwinkel.
De deur van mijn tweeëntwintig jaar relatie ging dicht en die van vriendschappen met soms een beetje meer, ging open. Vooral de vriendschappen laden me op en maken me blij. Ik woon alleen, maar heb de ander wel nodig om mijn leven extra te kleuren. Ik ben een sociaal ‘dier’, ga vaak op bezoek en houd dagelijks mijn contacten bij op sociale media.
De deur van mijn bedrijf ging bijna dicht en is nu hooguit eens per week open voor particuliere klanten die cash betalen. De andere deuren van het buitenleven openden zich. Eens per week klus ik waar ik woon, in ruil voor verblijf in mijn camper. Dat kan verschillen van opruimen van grofvuil tot hout kloven. Alles in dienst van het terrein. Een paar keer per jaar opent de deur van Djoser zich als ik reisleidster ben. In mei en juni ga ik naar Ierland waar ik me verheug op een magisch groen land vol verhalen.
De motor van mijn camper hield de dag voor de begrafenis van mijn Pa er mee op. Ik ben nu aan ‘t sparen voor een nieuwe en in de tussentijd fiets ik lange afstanden tussen Naarden, Amsterdam en Almere. Soms drie uur per dag en ook daar kan een mens aan wennen. Regenpak en bandenplakspullen in de fietstas, extra lampjes voor als er één uitvalt, een podcast in mijn oren of soms een filmpje op mijn telefoon als de rit heel saai is. De deur van de auto van een goede vriendin staat open en ook die van de trein, al moet ik daar moeite voor doen om ze te bereiken op de fiets.
De mooiste deur die openging is die van de wijde wereld. “Wat houdt me tegen om te gaan reizen?” vroeg ik me drie jaar geleden af. “Eigenlijk niets meer.” was gelijk het antwoord. De manier van reizen is lowbudget. Wildkamperend met camper of fiets, werkend reizen voor kost en inwoning. Soms verdien ik wat extra met een klus of met een massage en zelfs met de reizen van Djoser leer ik de wereld kennen en verdien ik wat geld om weer verder te kunnen reizen. Aan het eind van dit jaar gaat de deur naar India open om op ‘the Integrated highschool’ met gehandicapte kinderen te gaan werken. Ik kom daar al sinds 1994 en het blijft een uitdaging om mezelf te blijven, hoe vaak ik er ook naartoe ga. Het is een land waar ik flink met mezelf geconfronteerd wordt qua regels, cultuur, religie, voedsel en status. Maar daarover later meer in een ander blog.
Bewustzijnsverandering
Naast dat ik verschillende deuren heb weten te openen, is er iets structureel veranderd door de coronacrisis. Ik zag voorheen de wereld door andere ogen. Dat beeld is nu veranderd. Mijn manier van kijken is veranderend. Ik zie de wereld zoals ik zelf ben. Aan de ene kant houd ik van de magische wereld van de sprookjes, de vertellingen, van avontuur, van de wereld waar alles mogelijk is. Waarom zou die minder echt zijn, dan die van de inflatie, de stijgende huizenprijzen, van oversterfte en hoge depressiecijfers? Ik realiseer me dat ik kies voor mijn kijk op de wereld en dat een ander een heel andere keuze maakt en de wereld anders ziet. Er zijn net zoveel ‘waarheden’ op de wereld als er mensen zijn. Iedereen ziet een ander waar stukje van de wereld. Zoals iedereen een ander beeld heeft van de olifant en toch gelijk heeft.
Ik ben minder naïef geworden en kies er tegelijkertijd voor om naïef te blijven. Ik weet van kwaad in de wereld én kies ervoor om me niet op dat kwaad te richten. Ik weet dat het nacht wordt en weet ook dat het weer dag wordt. Belangrijk om me op te laden tijdens het daglicht en actief te zijn om daarna de nacht te accepteren en te gebruiken om te rusten.
Het enige dat waarachtig is, is het moment nú met de mensen met wie ik nú ben. Ik weet niet meer welk nieuws waar is en wat niet. Daarin ben ik niet naïef meer. Het enige ware is wat ik zelf meemaak en wat ik daarbij voel.
Rijkdom
De crisis was een harde confrontatie met mezelf. Ik verander niet met een beetje weerstand (mijn pijngrens ligt heel hoog) maar heb een harde klap nodig. Met een beetje crisis, waren bovenstaande deuren niet opengegaan. In die zin ben ik heel dankbaar. Er kwamen mensen op mijn pad die me gelijk begrepen en met wie ik vriendschappen ben aangegaan. Ik pakte het momentum om het anders te gaan doen en ben het initiatief van de ‘Healing Inn’ begonnen. Ik ervaar in deze tijd een parabolische beweging omhoog op zovele vlakken, alsof de wereld nu klaar is voor ontwikkeling en bewustzijnsgroei op meerdere vlakken.
Door mijn leven te leven, door het vóór te leven, baan ik het pad voor veel mensen na mij. Het is zó rijk aan ervaringen. Vandaag zit ik in het bos tussen de vogels, morgen bezoek ik een aantal cliënten bij hun thuis in Almere, dan zit ik weer op de fiets naar mijn tante en over een paar weken klus ik bij een klooster in Frankrijk. Ik hoef niet te wachten tot ik soeverein of autonoom ben om mijn weg te gaan. Ik ben het al. Ik ben al vrij. Die vrijheid zit ín mij. Dat voelt ook als een enorme rijkdom. Hoeveel mensen voelen zich niet vrij door al hun bezittingen? Huis, auto, kinderen, werk, sport kunnen ook zwaar op je schouders rusten. Hoeveel vrijheid geef je uit handen door mee te gaan met het systeem dat je aan al deze dingen bindt?
Realiseer je dat je een keuze hebt en ga staan voor die keuze. Welke dat ook is. Pas dan stap je uit je slachtofferschap, neem je het recht in eigen hand en ervaar je de enorme rijkdom van jouw leven en de kansen die de crisis jou heeft geboden.
Zittend in de deuropening van mijn camper, eet ik mijn salade. Een roodborstje kwam net op anderhalve meter afstand van mij zitten. In de verte op het veld liepen twee reeën. Mijn rijkdom is niet te betalen….
Deze Rijkdom is puur en verbindend.