Deel en Heel-dag
Op 10 mei organiseer ik met nog drie mooie vrouwen van VoorLeven een Deel en Heel-dag in Best. Hierin willen we met verschillende thema’s aan de gang gaan die speelden in de coronacrisis. Thema’s waarbij wij zelf lading voelden en die bij jou speelden, willen we delend gaan helen. We delen in de ochtend kort ons verhaal en gaan daarna vertellen aan elkaar hoe wij er doorheen zijn gekomen. Hoe we ermee zijn om gegaan. Hoe we konden blijven doen waar we in geloofden.
In de middag gaan we co-creëren en worden er verschillende workshops aangeboden die ook inzicht kunnen geven in jou en jouw proces.
We gunnen jou dit delend helen ook en hopen je op tien mei persoonlijk te ontmoeten!
Aanmelden kan via: https://voorwaarheid.nl/deel-en-heel-dag/
—-
Mijn verhaal over de coronacrisis
Van bovenaf uitzoomend kijk ik op de parkeerplaats van het AMC. Er is een podium gebouwd voor de studenten met daarvoor keurige rijen auto’s waarin de families zitten. Als de naam van de student op het scherm verschijnt, stapt de student uit om haar of zijn propedeuse te ontvangen van een begeleider van de studie medicijnen die een mondkapje op heeft. Er worden geen handen geschud. De student loopt door naar een boog die is versierd met ballonnen, waar een foto wordt gemaakt met de trotse student en diens certificaat.
Mijn oudste zoon is één van hen. Ik ben uitgestapt en sta naast de auto zodat ik beter zicht heb op het podium. Er komen twee handhavers op me af die me sommeren in de auto te blijven, zoals iedereen. Ik weiger, zeg dat ik niets kan zien in de auto en geef aan dat ik vlakbij de auto blijf staan om besmettingsgevaar tegen te gaan. Ik krijg te horen dat ik weg moet als ik niet ín de auto wil blijven en daarop ga ik op de bodem van de auto staan met mijn hand steunend op de deur. De handhavers vertrekken en ik ga weer op de grond staan. Ik ben en blijf de enige die buiten de auto staat op het hele parkeerterrein.
Dit is één van de getuigenissen die ik in dit blog wil doen, omdat ze nog steeds pijn doen. Het was een eenzame tijd omdat de mensen van wie ik hield er niet waren om mij te steunen en ik hún ook niet kon steunen in hún proces. Deze crisissituatie was voor iedereen nieuw en in die tijd kon ik niet anders dan mijn eigen gevoel hierin volgen.
Ik was niet ‘wakker’ en had een mooie fysio praktijk waarbij ik mensen naar draagkracht liet betalen. Ik gaf twaalf groepen les en zag ongeveer twintig cliënten individueel. In totaal waren er soms meer dan honderdvijftig mensen per week die ik begeleidde met hart en ziel.
Toen kwam de coronacrisis. Op vrijdag dertien maart zag ik de groep die ik het langst begeleidde voor het laatst.
Ik voelde me de weken daarna die ik niet mocht werken nutteloos, zonder de identiteit van ‘fysiotherapeute’ en bedacht me dat ik een groot deel van mijn waarde haalde uit die identiteit. Wie was ik zónder? Ik ging als zovele mensen klussen in huis en bij vrienden om toch bezig te zijn. In de rij buiten voor de bouwmarkt hield ik keurig anderhalve meter afstand tot ik zelf naar binnen mocht. Nadat een vriendin me aanraadde om naar de uitzendingen van Maurice de Hond te luisteren, werd ik langzaam meer bewust van wat er gebeurde in de wereld. Toen we weer bij elkaar ‘mochten’ komen buiten, onderwees ik mijn cliënten in het belang van buiten zijn, ventilatie en zorgen voor een goed immuunsysteem. Ik sloot me aan bij ‘Hart voor vrijheid’ nadat Anna Zeven een prachtige inspirerende speech had gehouden bij de wandeling van de ‘Vrouwen voor Vrijheid’ in Utrecht. Blij dat ik iets kon doen met mijn onvrede, maakte ik notulen van onze verboden bijeenkomsten en ging bijna wekelijks naar demonstraties. Ook richtte ik een ‘bouwteam’ op dat ging klussen op allerlei locaties waar we ook vergaderden. Het plezier van het samen klussen, eten, praten en delen, maakte dat ik me afvroeg waarom ik dit niet altijd zou gaan doen. Toen er mensen overleden met corona, heb ik het idee uitgewerkt om Helende Herbergen te gaan oprichten, waar mensen ook holistische begeleiding zouden kunnen krijgen tijdens hun herstel.
Gezin
De maatregelen zorgden voor veel spanningen in ons gezin. Ik begreep niet dat mijn familie met mondkapjes bleef lopen als daar het virus gewoon doorheen woei. Ik begreep niet dat ze meededen aan de avondklok, zich lieten vaccineren, zich niet bewust waren van de mildheid van het virus en dat je een betere immuniteit had na het doormaken van de infectie, dan na het nemen van een prik.
Mijn relatie kreeg een laatste zetje, waardoor we uit elkaar gingen. Corona werd een onderwerp waarover we gingen zwijgen, terwijl die stilte dreigender was dan de gesprekken.
Werk
In de buurthuizen waar ik lesgaf, maakte ik eigen ‘regels’ en looproutes, kocht een CO2 meter, een groot ionisatieapparaat en zorgde voor ventilatie. Toch hadden we te maken met een overlijden van één van mijn cliënten binnen een week na ‘besmetting’. Ik was toch les gaan geven terwijl mijn man verkouden was. Kort daarop kreeg ik twee keer bezoek van Boa’s die me kwamen controleren. Ze vertrokken tevreden: ik hield me keurig aan de regels…..
Na de invoering van de QR- codes in de buurthuizen en zwembaden, ben ik gestopt met lesgeven en ging ik alleen nog één op één verder. Deze regel ging mij te ver. Ik mocht niet meer naar binnen; ik zou een gevaar zijn voor de ander ook al had ik ‘het’ twee keer gehad. Ik ervoer hoe het voelde om niet gewenst te zijn, terwijl het leven om me heen verder ging. Overal vrolijke mensen in cafés en restaurants die verder leefden alsof er niets gebeurd was. Als ik aangaf dat ik ook naar binnen wilde, kreeg ik het antwoord dat ik een keuze had. Ik kon me toch laten testen om naar binnen te kunnen?
Familie
Bij de uitnodiging voor de begrafenis van de schoonvader van mijn broer, zat ook een kaartje met de vraag om een QR- code mee te nemen. Na een flinke huilbui besloot ik om te gaan zonder code op zak en met het voornemen om niet mee te gaan naar het restaurant, als daar een code gevraagd zou worden. Er werd niet om gevraagd, dus kon ik het restaurant in. Mijn broer grapte: “Hee zus, hedde gij ook uw QR- code?” Mijn moeder stapte op een bezoeker af met een uitgestoken hand en de woorden “Je kunt me gerust een hand geven, ik ben ook gevaccineerd!” Ik keek haar verbaasd aan en zei: “Maar mam, je weet toch dat dat helemaal niets zegt? En jij leest de info van het artsen covid collectief?“
Globaal beleid
In de jaren na de ‘pandemie’ bezocht ik India, Griekenland, Frankrijk en Spanje. Alle moeite van Maurice de Hond ten spijt om alle cijfers te verzamelen en te duiden, de aanpak was niet lokaal maar globaal. Op veel plekken zag ik nog steeds de anderhalve meter maatregel, het niet naar binnen mogen zonder mondkapje of vaccinatie. In India kwamen er medische teams langs de scholen om de kinderen boven de twaalf te vaccineren en al het personeel. Verplicht. De bejaarde arts met wie ik al bijna dertig jaar bevriend was, wilde me niet zien omdat ik een bedreiging zou vormen voor haar. Angst voor de dood is een emotie die niet meer rationeel is, maar emotioneel. De WHO is een niet gekozen organisatie die globaal het beleid heeft bepaald en heel veel landen hebben dat niet evidence based programma gewoon gevolgd. Protesteren, demonstreren, debatteren, een genuanceerd geluid laten horen of schrijven had dus helemaal geen zin. Hooguit voor diegene die het voor zichzelf deed en liet zien niet mee te willen doen aan maatregelen die geen verschil zouden maken.
Was het een test van de hele wereldbevolking op volgzaamheid? Was het om te zien of landen bij een pandemie één NGO zouden volgen op een bepaald beleid? Dat zou passen in de plannen om één wereldregering te gaan implementeren en zo de wereld te kunnen controleren. Passend in de agenda 20-30 van het WEF.
Hoe bleef ik staande?
Toen ik eenmaal meer kennis kreeg door het luisteren en lezen van ‘tegengeluiden’ vond ik de maatregelen niet logisch meer. Ze gingen in tegen de gezonde manieren voor het verstrekken van je afweersysteem. Naar buiten gaan stond tegenover binnenblijven. Elkaar zien en door die ander sterker worden stond tegenover isolatie. Ventileren stond tegenover het mondkapje. Sporten stond tegenover passiviteit, Netflixen en gamen. Gezond eten stond tegenover de Mc Donald’s en KFC die openbleven. Knuffelen stond tegenover de angst voor je medemens.
Door die dingen te doen die goed voor mij waren, bouwde ik aan een goed immuunsysteem dat voorkwam dat ik ziek werd.
Mijn ogen gingen verder open door het framen van demonstraties en ander tegengeluid. Ik ging zien dat ziek zijn een verdienmodel was en dat je gezonde mensen minder bang kunt maken en daardoor minder kunt controleren.
Werk aan de wereld
Uiteindelijk zie ik nu een andere wereld voor me. Een wereld waarin alles er al is, uitgaande van overvloed. Ik ging op zoek naar Helende Herbergen waar mensen op een holistische manier tot rust kon komen. Inmiddels zijn er zo’n honderd locaties verspreid over Nederland, België, Frankrijk, Spanje en Portugal. Iedere plek wil er zijn voor de ander. We gaan uit van eigen kracht en verantwoordelijkheid. We bouwen met elkaar aan een samen-leving waarin we van elkaar leren, met elkaar delen, uitruilen, en waarin we allemaal onze taak hebben om het stukje aarde dat we bewonen zo mooi mogelijk te maken.
Leef het leven waarvoor je bestemd bent. Ga dat doen waar je als kind al van droomde!
In deze wereld zie ik solidariteit en steun. Ik zie andere mensen ook uit hun auto stappen, omdat ze mij dit zagen doen. Hun auto staat geparkeerd in keurige rijen voor een groot podium op het terrein van het AMC. Ze staan rechtop naast hun auto en volgen trots hun kind dat zijn of haar propedeuse op haalt.