Het is weer zonnig en blij loop ik met mijn lege plasemmer naar mijn campingstoeltje aan de rand van het veld. Naast mijn stoel op een houtblok een thermoskan thee en mijn telefoon om het blog te schrijven dat in mijn hoofd zit. Morgen ga ik beginnen met dippen in het Gooimeer neem ik mij voor. Het is tijd om daar hier weer mee te beginnen. Niet ver van me hoor ik twee spechten die tegen hun boom tikken en het geluid van vele vogeltjes die fluiten. Ik slaak een diepe zucht: “Ik ben weer thuis.“
Wonen
Vorig jaar in de zomer woonde ik hier in de groene keet die in mijn eigen persoonlijke zigeunerwagen was omgetoverd. Dat zou nu te koud zijn in de winter en ik had behoefte aan mijn eigen sfeer om me heen toen mijn vader overleden was. Gelukkig hield de camper het vol tot in Nederland. Daar ontstond een olieprobleem waardoor ik de avond vóór de begrafenis van mijn vader met een kapotte motor langs de A2 stond en weggesleept moest worden door de ANWB. Mijn broer en zijn familie pikten me de volgende dag op voor de begrafenis en vijf dagen later regelde ik dat mijn camper naar het bos in Naarden verplaatst werd en gebruikt kon worden als tiny house. Daar woon ik nu in. De elektriciteit doet het echter niet. Wel heb ik verlichting door het zonnepaneel op dak. Warm krijg ik het door te koken, door het aantrekken van een wollen trui en jas en het maken van twee kruiken. Eén voor m’n voeten en één voor in bed. Met gezellige kaarsjes her en der, ben ik de koningin te rijk.
Klussen
De afgelopen week heb ik drie dagen geklust. Sinds de begrafenis, klus ik zeker twee dagen per week. Ik heb geen uitkering, ontvang 300 euro per maand van mijn ex als voorschot op de verkoop van ons huis en leef van heel weinig geld. Omdat ik in het bos woon in mijn camper in ruil voor werk bij Syl (de beheerster), heb ik heel weinig vaste lasten (zo’n 200 euro per maand). Het geld dat ik verdien met klussen gaat in een potje voor de reparatie van mijn camper. De eerste dag klussen vorige week, waren we bezig de aanhanger die vol met hout lag, leeg te maken. Goed hout ging in de opslag en het hout dat weg kon zaagde Syl met de kettingzaag in stukken. Die stukken gooiden we in het vuur dat we voor die bestemming hadden gemaakt. Tussendoor reden we de houtkloofmachine naar de stapel houtblokken die nog verwerkt moest worden. Deze stapel was al zover aan het rotten, dat de buitenste schil op een andere stapel ging, dan het binnenste, nog goede deel. Het eerste deel werd op maat opgestapeld in de aanhanger, terwijl de binnenste stukken in de kruiwagen vervoerd werden naar een houthok waar per kuub het hout opgeslagen werd voor de verkoop. Daar waren we een werkdag mee bezig. De lunch aten we buiten bij het vuur op: soep, brood, roomboter en kaas met kruidenthee. Ondertussen het vuur in de gaten houdend.
De andere twee klusdagen waren gevuld met een schilderklus in Almere, waar de muren, het plafond, de deuren en kozijnen wit geverfd werden van de hal en het trappenhuis. Fysiek hard werken en ook fijn om te doen. Het werd cash uitbetaald en is niet zichtbaar voor de belastingdienst.
Fysio
Eén dag per week werk ik als fysio in mijn oude huis in Almere waar ik mijn oude praktijkruimte gebruik. Daar maak ik eerst de hal, WC, trap en praktijk schoon, zet twee stoeltjes in de gang als wachtruimte, voordat ik aan de gang ga. Ik put uit mijn oude bestand aan cliënten en laat ze per keer betalen. Vergoedingen gaan niet meer via de verzekering (ik heb geen officieel bedrijf meer), dus de mensen moeten het zelf betalen. Daar kiezen ze ook voor en tot nu toe ben ik ook daarmee een halve of hele dag per week mee bezig. Ik heb jaren als fysio geen inkomstenbelasting hoeven betalen, omdat ik onder de grens zat. Die administratie was jaarlijks enorm veel werk en daar ben ik nu klaar mee.
Reisbegeleider
Vorig jaar begeleidde ik twee reizen van Djoser in Griekenland en Italië. Dit jaar ga ik dat in mei en juni doen in Ierland en mogelijk ook nog als invaller als er mensen onverhoopt mogen uitvallen. Vorige week heb ik bij Sawadee gesolliciteerd om voor hun ook reizen te kunnen gaan doen in de zomermaanden. Ik vind dit een leuke en nu bij mij passende manier van geld verdienen, zodat ik hopelijk aan het eind van de zomer de motor van mijn camper kan laten vervangen. Portugal trekt aan me. Vraagt om verkend te worden en daar ook de Healing Inns en community’s in kaart te brengen. Ik voel de reiskriebels opkomen en verlang naar nieuwe uitzichten in een nieuw land met nieuwe mensen en nieuwe ervaringen.
Mantelzorg
Vorige week schreef ik al over mijn tante voor wie ik al ruim tien jaar zorg. Zolang als ik in Nederland ben, reserveer ik één dag per week voor haar. Voorheen kon ik haar ook bellen, maar ze weet niet meer hoe ze de telefoon op moet nemen en waarin ze moet spreken. Ze is dan niet verstaanbaar is en reageert geërgerd als ik vraag of ze beter in de hoorn wil praten. Het is fijn om naar haar toe te kunnen en er even voor haar te kunnen zijn. Ik merk dat de mensen die haar begeleiden steeds belangrijker voor haar worden, wat ook logisch is omdat zij als anker voor haar verdwaalde brein fungeren. Het verrijkt mijn leven door haar leven een beetje lichter te maken. Ik bedenk me ook vaak hoe het zou zijn om in haar situatie te zitten en hoe fijn het zou zijn om dan een liefdevolle nicht op bezoek te krijgen….
Kinderen
Zo eens in de twee weken begin ik ze alle drie missen. Ik hoef ze niet elke dag te bellen of te zien en zij mij ook niet. Het gevoel van missen kan me wel overvallen als het alweer een tijdje terug is dat ik ze gezien, gevoeld of gesproken heb. Vooral het geven van een knuffel kan ik missen. Mijn jongste kan in mijn lijf verdwijnen en legt zijn hoofd dan op mijn schouder. Ik geniet van onze terloopse gesprekken op de rand van zijn bed als hij net wakker is geworden. Ik aanschouw de worstelingen in zijn leven om een pad te banen in werk, relatie, atletiek en vrienden. Voor familie is daar vaak geen plek meer voor, laat staan voor een moeder in het bos. Hij begrijpt me wel, is geïnspireerd door me en waardeert dat ik mijn weg ga, los van zijn vader.
Mijn tweede is een begaafde zoon die op de Nederlandse ambassade werkt in Madrid. Hij spreekt vloeiend Spaans en beweegt zich met een jaloersmakend gemak door Spaanstalige landen in Latijns-Amerika en Spanje. Alles wat hij aanpakt doet hij met een precisie en een discipline waar ik ‘u’ tegen zeg. Dat is ook gelijk zijn probleem; het niet goed kunnen loslaten van controle en omgaan met onzekerheid.
De oudste is basisarts en woont samen met zijn vriendin in Utrecht. Hij is een geïnteresseerde betrokken arts en wil de mensen écht helpen. Hij en ik lijken het meeste op elkaar qua karakter en kunnen goed praten over vaak dezelfde hobby’s en zoveel andere thema’s.
Mijn jongens zitten in mij, maar zijn niet ván mij. We begaan verschillende paden die elkaar af en toe kruisen. Ze waren vooral zoekende toen mijn ex en ik uit elkaar gingen. Dat hoeft nu niet meer. Ze mogen van ons allebei houden zonder loyaliteitsconflict en daarmee hebben ze de ruimte om de wereld in te gaan.
Vervoer
Omdat de camper het niet doet als auto, verplaats ik me vooral op mijn ‘wereldreis-‘fiets. Het kost vooral veel tijd. Ruim een uur om naar Almere te gaan, anderhalf uur naar Amsterdam en dan nog terug. Daar ben ik nu aan gewend. Het is instellen op soms drie uur fietsen per dag. Rekening houden met het weer (regenpak) en met een lekke band (pomp en bandenplakspillen). Kleding mee, toiletspullen, soms kluskleren en eten in de fietstassen. Het is ook een mooie manier om mezelf fit te houden en om stress uit mijn lijf te fietsen.
Vrije liefde
Zo eens in de zes tot acht weken heb ik behoefte aan mijn ‘friend with benefits’. Mijn lijf wil vrouwelijk zijn, bewonderd en bemind worden. Het is een vrije relatie waarin ik vooral ons bijna heilige liefdesspel waardeer. Het voelt als geïmproviseerd muziek maken op elkaars lijf, waarin het geven net zo fijn is als het ontvangen, omdat ik geniet van zijn genot. We nemen een avond en nacht de tijd voor elkaar en dat is echt een kadootje. Niet de huishoudelijke sores of het gedoe met kinderen, nee, echt wat ‘qualitytime’ met elkaar. Syl zegt altijd dat ik zo vrolijk van hem thuiskom en zo voelt het ook.
Met een andere vriend voelde ik me getroost toen mijn Pa net overleden was. Ik kon huilen in zijn armen en me in zijn lijf nestelen zonder dat we meer hoefden. Het is zó fijn om dat bij elkaar te kunnen als goede vrienden. Het is zó fijn dat ik mezelf deze liefdes gun, dat ik weet dat ik niet alles alleen hoef op te vangen en dat ik me door hun liefde weer helemaal opgeladen voel.