Blog 10: Op avontuur

Sinds afgelopen dinsdag ben ik op avontuur. Helemaal alleen. Ik heb geen reisgenoot meer aan Michiel. We gaan via gescheiden wegen naar het zuiden van Spanje. Mijn invulling van de reis is anders dan de zijne. Ik wil graag langs veel locaties waar ik mee kan klussen en ik wil langs de kust in plaats van dwars door Spanje heen. Die bergen waren wel heel erg hoog en vet zwaar om te befietsen met volle bepakking en langs de kust wonen meer West Europeanen die ik kan bezoeken.

Zomaar te gaan…

Blog-10-2-scaled

Dus ga ik het avontuur aan in mijn eentje en dát valt ook niet mee.

Ik vertrok uit Manresa toen de regen met bakken uit de lucht kwam. Heel ongebruikelijk, want ik hoor van diverse kanten dat het al heel veel jaren niet geregend heeft. Laat het duidelijk zijn dat ze heel blij zijn met deze regen, want hierdoor kunnen de reservoirs gevuld worden waarmee planten bewaterd kunnen worden. De dennenbomen waren aan t doodgaan in de bergen en dit voorjaar zijn er overal weer geurende bloemen en jong groen blad te zien.

Mij beviel die regen minder, want dat hield in dat mijn regenpak aan moest, bovenop de capuchon een fietshelm en mijn overlevingsdeken bovenop de achterfietstassen als extra bescherming tegen de regen.

Manresa fietste ik uit zonder uitzicht als gevolg van mist en regen en gelijk steeg de weg. Verkeer zoefde langs me heen, er was geen fietspad en ik ging wiebelend over de vluchtstrook.

Zomaar te gaan met een stuur in je hand, zonder te weten wat je zult eten. Zomaar te gaan met een stuur in je hand, eindeloos lang naar ’t beloofde land.
Deze variatie maakte ik op een Christelijk lied van de zondagsschool, dat nu al dagen door m’n hoofd zingt op het ritme van mijn trappers.

Hoeveel avontuur kun je aan? Elf kilometer moest ik stijgen. Soms was het voor mij te steil om te kunnen fietsen. Met een sierlijke zwaai van mijn rechterbeen binnendoor, kwam die naast mijn linker terecht en begon ik de helling op te lopen. Schijnbaar eindeloos, blik op oneindig, niet naar voren kijkend hoever ik nog omhoog moest lopen, gewoon doorgaan. Het regenpak was niet waterdicht. Langzaam werd alles nat van buiten en binnen. Stilstaan betekende afkoelen, dus moest ik doorgaan. Af en toe op mijn mobiel kijkend hoe veel kilometer ik nog te gaan had. Na elf kilometer zou er een off grid pad volgen. Zou ik het herkennen?

Nee, ik reed er voorbij. Steeg nog een stuk verder, tot ik doorkreeg dat ik een kilometer terug moest bergafwaarts een steil stenig pad in aan de linker kant. Ongeveer vijf kilometer het bos in, langs paden die halve beekjes waren geworden door de vele regen. Heuveltje op en af, op en af, mezelf afvragend of ik goed zat, tot ik een reeks borden zag met daarop ook de naam van de boerderij waar ik heen wilde. Ik ging het terrein van de buren op. De ezel in de wei kwam nieuwsgierig op me af en ik gaf hem een handvol hooi. De buurvrouw met achterdochtige hond kwam naar me toe en wees op het volgende huis toen ik aangaf een “amigo de Sandra” te zijn.
De zon brak door, maar er waren nog grijze wolken, dus zette ik mijn tarp op om te kunnen schuilen. Daarna trok ik mijn natte kleren uit, hing die te drogen en nam ik een bad met water uit de regenton. Droge kleren hielden me al snel warm waarna ik ging lunchen en lezen.

Na twee dagen klussen (tuinieren en twee muren witten) bij een Zwitsers Spaans stel, trok ik weer verder het onbekende in.

Zomaar te gaan….

Dit keer in de richting het klooster van Montserrat. Weer regenpak aan, helm op en gaan.
Ineens reden bussen en auto’s stapvoets voor me en nieuwsgierig fietste ik vooruit. Daar liepen paarden en ezels over de weg met een tiental hoeders, begeleid door een politie-escorte, tot ze een aantal kilometers verder weer een pad insloegen richting een nieuwe wei.

Eenmaal bij het giga klooster van Montserrat aangekomen, verbaasde ik me over de hoeveelheid mensen. Via een speciale trein uit Barcelona, met eigen auto’s, met touringcars, via kabelbaantjes kwamen ze shoppen, de zwarte madonna bewonderen, naar het museum of de basiliek in.

Ik duwde mijn fiets omhoog richting basiliek en voelde me een soort alien op het plein ervoor. Prachtig uitzicht over de vallei en de grillige bergen, dat dan weer wel.

Blog-10-1-scaled

Dezelfde weg terug, onderweg mijn crackers met kaas en salami opgegeten bij een picknick tafel met uitzicht over de vallei en door naar de grot.
De regen was even gestopt en de paden waren redelijk begaanbaar. Ik dacht dat ik er bijna was toen ik van de verharde weg afging, maar nee. Het was zes kilometer glibberend dalen en stijgen. Soms zo steil dat ik weer afstapte en mijn fiets duwend de berg op bewoog.
Bij een bron die ik even onderzocht (een soort grot met een hek ervoor waar geen water meer in zat) begon de regen weer. Regenjas aan en schuilend onder een rots wachtte ik de bui af. Door het grote kruis op een boom, werd ik van de wijs gebracht en nam ik het verkeerde pad. Paar keer de route gecheckt (gelukkig wel bereik), m’n telefoon een keer verloren (was uit mijn jaszak gevallen), het goede pad gevonden en tot onder de grot uitgekomen.

Maar toen. Door laag struikgewas omhoog lopend kon ik de enorme grot met diverse ruimtes bereiken. In de grootste ruimte waren Tibetaanse woorden geschilderd en kon ik mooi mijn kamp opzetten. Maar mijn fiets zou ik nooit tot bovenaan de grot kunnen sjouwen.
Dus eerst de bagage eraf en naar boven gebracht. Daarna mijn fiets zover mogelijk omhoog gesjouwd, maar toen ik met fiets en al uitgleed in de modder, liet ik hem daar op slot in de struiken liggend achter.

Daar zat ik op een rots bij de ingang van de grot mijn koude pasta met rucola te eten, uitkijkend over een prachtig dal en in de verte het geraas van de snelweg naar Barcelona horend.

Die grot was wel héél groot. Met diverse kruipdoor sluipdoor gangetjes die ik te spannend vond om dichtbij te slapen, dus verhuisde ik m’n luchtbed en slaapzak naar een soort inham. Daar sliep ik op zich goed met al mijn kleren aan, inclusief donzen jas en schoenen, omdat het zo koud was. Ik was me bewust van de geschiedenis die in de grot hing. Hoeveel mensen hier geweest zijn met al hún verhalen en avonturen. Ik was er slechts één van.

Zomaar te gaan…

Blog-10-3-scaled

Vandaag fietste ik om negen uur weer verder. Even had ik geen bereik, fietste ik verkeerd, om daarna het signaal weer op te pikken en een fantastische rit naar beneden te maken, langs een grof pad met door de regen uitgesleten groeven met een dalingspercentage van zo’n tien procent. Dat gaf zo’n enorme kik!

Via kleinere autowegen en een populair pad langs de rivier de Llobregat fietste ik relatief snel naar de camping onder Barcelona. Daar m’n kamp opgezet, een duik in zee genomen en m’n fiets met veel aandacht ontdaan van de modder van mijn avontuur in de bergen van Montserrat. Terug naar het ‘normale’ leven, waar ik me even onderdompel in de anonimiteit van de internationale gasten van de camping en van Barcelona.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *