Af en toe voelt het zo ontheemd, zo ver van Nederland. Of is je ‘heem’, je ‘heim’ waar je zelf bent? Want thuis bij mezelf ben ik wel. Ik vind het leuk met mezelf, heb lol in mijn leven, ik houd van mijn lijf, van mijn zijn. In die zin voel ik dat ik geen ander nodig heb om mijzelf gelukkig te maken. De volheid en de verscheidenheid van mijn leven, maakt mij gelukkig.
Mag ik ver van mijn kinderen zijn, van het land waarin ik ben geboren? Ver van de tante voor wie ik jaren heb gezorgd? Ver van al die cliënten in de fysiotherapie?
Wie ben ik dat ik me heb losgerukt uit de matrix van mijn vorige bestaan? Wie ben ik dat ik me niet meer conformeer aan wat ‘normaal’ is en dat ik op mijn leeftijd, bijna 59, kies voor een plek in de rauwe bergen, omringt door katten, honden, geiten en paarden. Dat ik verlang naar teruggaan naar de basis van een simpel bestaan, waarin zorgen voor de dieren, het huis, de groep mensen en het land voorop staat. Af en toe meedenken en teksten schrijven voor de promotie van deze plek, dan weer met m’n handen in het afwaswater, dan weer een hond knuffelen, dan weer bedden aan opmaken en dan weer staren in het vuur.
Ik was op zoek naar een fysieke plek waar ik me thuis voelde en ik denk dat ik er nu één gevonden heb.
Gestrand met de camper
Vanuit Noord-Spanje vertrok ik naar La Fargassa. Ik was bijna niet gegaan, omdat het niet op de route lag in Frankrijk, maar vanaf Spanje was het ‘goed’ te doen. Via een prachtige kronkelweg door de plaatsjes Darnius en uiteindelijk Saint- Laurent de Cerdans, bereikte ik het twaalf kilometer lange offgrid pad. Omdat de gewone weg door een rotsblok precies een jaar geleden dusdanig is beschadigd dat de weg onbegaanbaar is geworden, is dit offgrid pad nu de enige toegangsweg. Ik was er een beetje huiverig voor. Mijn camper is een omgebouwde bedrijfsbus en flink zwaar door de inrichting. Ik was heel blij met het eerste stuk, dat was goed te doen. Daarna begon de uitdaging pas echt goed. Veel losse stenen op de weg en flinke kuilen. Hotsend en botsend reed ik in de eerste versnelling door. Ik zag een stuk rots liggen iets links op het pad van ongeveer 20 cm doorsnede en ik negeerde het onterecht. Een sissend geluid deed me opschrikken. In eerste instantie was ik bang voor een gesprongen leiding onder de camper, maar het bleek mijn linker voorband te zijn waar een flinke scheur in zat. Er was geen paniek, wel gelijk de gedachte “ok, nu verder op de fiets”.
Ik pakte mijn vouwfietsje, liet de camper staan op het pad en fietste de 4,5 km naar Mas la Fargassa waar ik de herfstvakantie zou verblijven. Via een prachtige route langs nog een aantal boerderijen, kwam ik aan op mijn bestemming. Ik liep de stenen trap op richting een zonnige binnenplaats, zette mijn fietsje tegen een muur en vroeg aan de spelende kinderen waar Frauke was. Die stond in de keuken en ik kreeg gelijk een dikke knuffel van haar. Ook werd ik voorgesteld aan de andere gasten, die vanwege de herfstvakantie op bezoek waren.
We bespraken het probleem van mijn camper die nu de enige weg blokkeerde. Met de kleine auto en de kleine crossmotor reden we terug naar de camper om die tien meter verder te rijden en in de berm te parkeren, zodat de weg weer vrij begaanbaar was.
Twee dagen later belde ik de ANWB om te vernemen dat ik alleen dekking had in Nederland. Ook de verzekering wilde niets betalen. Dus reed ik met één van de zoons naar de camper terug, haalden we het wiel eraf om dat een aantal dagen later in de kleine auto mee te nemen het dal in, zodat er een nieuwe band op gelegd kon worden. Nadat het wiel weer was gemonteerd, kon ik heel langzaam de camper doorrijden naar La Fargassa en er weer in gaan wonen.
Community building
Ik ben hier niet voor niets gestrand. Mijn camper hield het voor gezien op het offgrid pad, maar ook diverse tekenen wezen erop dat dit de plek is waar ik nu moet zijn. Waar ik nu wíl zijn. Het Ierse symbool ‘de triskal’, waarvan ik één oorbel draag in mijn rechteroor, kwam ik drie keer tegen in één week. Ik heb een boek uit de boekenkast gehaald met de titel ‘Mijn dochter in Frankrijk’. Vanochtend drong tot mij door dat dat een zin geweest zou kunnen zijn die mijn vader uitgesproken zou kunnen hebben.
Al heel snel liet Frauke weten dat ze het reilen en zeilen van deze plek niet meer alleen aan kan. Ze is de drijvende kracht van een gezin met zeven kinderen, dat hier twaalf jaar geleden is aangekomen op vakantie om nooit meer weg te gaan. Ze runt het gezin en deze plek waar in het hoogseizoen maximaal 125 mensen kunnen logeren en kamperen, in sfeervolle gîtes en op terrassen op hun 60 hectare grote terrein.
Ze is er nu aan toe om de overvloed van deze plek te gaan delen met anderen. Liefst ook met gezinnen met jongere kinderen, maar ook met doeners met goede ideeën zoals ik.
Er is hier ruimte op het terrein om op de terrassen een aantal tiny houses te bouwen en ook staan er in de vallei huizen te koop van mensen die vertrokken zijn vanwege de ingestorte weg. Hoe mooi zou het zijn om een gemeenschap te gaan vormen, waarin we weer met elkaar en voor elkaar gaan zorgen?
Ik besprak met Frauke mijn model om een community te bouwen. Hoe belangrijk het is om een duidelijke missie en visie neer te zetten die resoneert bij andere mensen. Te werken aan een basis van mensen die hier ook willen komen wonen en werken. Te voelen dat er wederzijds respect en waardering is voor de ‘beginners van deze plek’, dat we contact kunnen maken met onze bronnen, zowel financieel als ook al onze kwaliteiten en talenten. Dat dit steeds wederkerig is en in flow.
Frauke en ik komen 21 november naar Nederland om zondagmiddag 30 november van 14.00 tot 18.00 uur een presentatie te geven over de community op La Fargassa en in de vallei. Laat maar weten in een reactie of je erbij wilt zijn. Volgende week geef ik de locatie door.
Thuisonderwijs
Vanwege de afgelegen ligging is thuisonderwijs geen probleem. Op La Fargassa is een yurt gebouwd waarin lesgegeven wordt aan de kinderen. Maar ook het dagelijkse leven zelf biedt veel lesstof. De zorg voor vijf katten, vier honden, zeven paarden, één ezel, twee schapen, vijf geiten, twee papegaaien, één rat en één cavia, geven invulling aan de dagen. De jongste van zeven kon al op haar derde jaar galopperen. Ik zie haar en haar zussen bijna dagelijks voor zichzelf koken. Bijna elke avond zitten we te eten bij een kampvuur buiten, met hout dat we zelf gesprokkeld hebben. De bijna twintig jarige zoon die thuis woont, heeft zelf een onderaardse woning gebouwd en helpt mee met de zwaardere klussen.
Alles komt bij elkaar
Het voelt als thuiskomen. Deze prachtige, ruige plek in de bergen met zijn eigen grote beek (eigen water!), dit gezin, dit grote huis met zonnepanelen (eigen energie!), de dieren, de mogelijkheden om hier te wonen, een moestuin aan te leggen, retraîtes te organiseren, mee te helpen in huis en op het land en direct de bergen in te wandelen. Het voelt zo vertrouwd. Ik verveel me hier nooit; er is zoveel te doen. Ik kan zoveel van mijn eigen talenten hier inzetten en misschien wel het belangrijkste: ik word gewaardeerd en gezien hierin en dat maakt dat ik vleugels krijg.
Alles wat ik de afgelopen halve eeuw heb gedaan en geleerd kan ik in praktijk brengen. De jaren dat ik in Bakkum op een boerderij heb gewerkt, dat ik tien jaar kinderkampen heb georganiseerd, mijn eigen bedrijf in de (budget-)fysiotherapie opzette, mijn eigen gezin gerund heb met alle schoolactiviteiten, sportclubjes, logeerpartijen en feestjes.
De komende maanden zal ik hier zijn om verder te bouwen aan de basis. Daarna heb ik in Nederland ons gezinsleven af te ronden door het huis te verkopen, écht te scheiden en afscheid te nemen.
Het plan is om in de zomer hier mee te helpen en daarna een tiny huisje te bouwen.
Wordt vervolgd. Ik houd jullie op de hoogte.
Prachtig verhaal waarin alles samenkomt, de puzzelstukjes hun weg naar elkaar vinden. Mooi hoor Annemarijn ❤