Omdat ik altijd moeite heb met de jaarwisseling (waar, wat en met wie?) kwam het voorstel van Rixt op het juiste moment. “Wil je niet bij ons het nieuwjaarsretreat gaan doen?“
Daar heb ik maar heel even over hoeven nadenken, tot er een duidelijke “ja” in mij voelbaar was.
Het was best even spannend, omdat ik ook twee weken in november bij Rixt en Johan had geklust en toen in een niet te stoppen doe-modus zat. Zou ik aanwezig kunnen zijn, zónder mee te helpen?
Eerst een stapje terug. Wat is een retreat eigenijk?
Een retreat betekent letterlijk ‘jezelf terugtrekken’. De hectiek achter je laten en een plek opzoeken, waar je in stilte een week tot een aantal weken achter elkaar kunt ‘zijn’. Soms is dat zonder programma, zoals bijvoorbeeld bij een stilte retreat, waarin je hele dagen mediteert en in stilte eet en drinkt. Er zijn ook heel veel retreats die met thema’s werken, zoals met wandelen, paardencoaching, plantmedicijnen, opstellingen, tantra, welness, ademsessies of yoga. Vaak in een mooie, rustige, groene omgeving, zodat je ook auditief minder prikkels te verwerken hebt en je je kunt opladen in en door de mooie natuur.
Doel
Volledig tot rust komen, kan een doel zijn. Je lichaam rust geven door veel te slapen, in de sauna of jacuzzi te zitten, te liggen in de zon, je te laten masseren, een fijn gesprek te hebben, kunnen heel welkom en helend zijn. Ook tot rust komen door yoga te doen of te wandelen kan een wens van je zijn, zodat je in een ritme komt dat je mogelijk ook thuis kunt blijven volgen.
Een ander doel kan zijn, dat je een stuk van jezelf wilt leren kennen, dat nu niet belicht wordt, maar dat wel een bepalende rol speelt en waar je ‘last’ van hebt. Dit kun je ‘schaduwwerk’ noemen. Dit vraagt om een locatie waar de begeleiders ook de skills hebben om jou hierbij te helpen. Dus mocht je dit willen, dan is het zaak dat je van tevoren goed je hulpvraag of je wensen duidelijk hebt, een retreatlocatie vindt die je hierbij kan begeleiden, voordat je je gaat inschrijven.
Rixt en Johan van ‘Mooiheel’ hebben pas vorig jaar ‘Casa Eden’ gekocht in Andalusië. Ik heb over ze geschreven in blog 35. Dit keer kwam ik niet om te klussen in hun huis, maar om te klussen aan mezelf. Rixt is faciliterend heel sterk en zorgt voor het welkom, de sfeer en het heerlijke eten. Johan draagt zorg voor het ‘programma’ en is heel bedreven in het begeleiden van de yoga, ademsessies, individuele gesprekken, opstellingswerk en de wandelsessies.
De eerste paar dagen van de midweek, waren rustig en niet confronterend. Elke ochtend gevuld met yoga oefeningen, koudwater dippen in het zwembad, warm worden in de jacuzzi en daarna een lekker kleurrijk ontbijt. In de middagen een stiltewandeling gemaakt naar de waterval van Tholox en door de bergen van ‘t natuurpark van de Sierra de las Nieves.
Het oude jaar gleed geluidloos over in het nieuwe jaar. Er was geen vuurwerk of luidruchtige buren. Slechts de nationale klok in Madrid op TV die de twaalf slagen sloeg en waarbij wij op de tel van de slagen, twaalf druiven moesten eten om onze wens voor 2025 uit te laten komen.

Het nieuwe jaar werd ingeluid door Johan met de vraag na te denken over onze leerdoelen. De mijne was: “Hoe kan ik bij mezelf blijven bij dominante vrienden en familie?” Hierop gingen we een eigen kleine opstelling doen, waarbij we op de grond met gekleurde cirkels onze familie waarin we geboren waren, gingen neerleggen.
Dat hield in dat ik mijn vader en moeder eerst neerlegde op enige afstand van elkaar. Mijn oudste broertje tegen mijn vader aan een beetje links achter hem.
Ik legde mijzelf voor één derde op mijn moeder en mijn zus gelijk links van mij met heel weinig afstand. Mijn jongste broertje legde ik apart links van mijn zus en iets achter ons, bijna tegen de muur aan.
Johan pakte vooral het stuk van mijn moeder en mijzelf op. De verwevenheid met haar. Mijn moeder die zo hard kon werken, er vaak alleen voor stond in het gezin en die dat op eigen kracht deed zonder steun van mijn vader of haar ouders.
Ik moest mijn pad gaan lopen. “Maak maar een beweging” zei Johan. En ik nam mijn moeder mee een stap naar voren. En nog een stap, en weer ging mijn moeder mee. Ik nam de energie van haar mee. De opdracht daarna was, om zónder haar ook te proberen een stap naar voren te zetten. Zonder haar mijn pad te volgen. Ik voelde me schuldig naar haar toe, ik liet haar in de steek, ik liet haar achter en voelde me gelijk egoïstisch. Met haar energie erbij voelde het stevig en vertrouwd. Zonder haar voelde het leeg en verdrietig, alsof ik niet mijn eigen plek kon innemen omdat ik die niet kon vinden. De tweede keer dat ik alleen de stap naar voren zette, voelde het al beter. “Nee, mam, ik heb dit alleen te doen.“
In de avond deden we een ademsessie van drie kwartier, liggend op matjes. Dat hield in dat we met onze open mond heel snel, een beetje hijgend, in- en uit gingen ademen. Daarnaast werd ook muziek afgespeeld met een meeslepend tempo. Ik kwam in een soort trance, waardoor er een aantal remmingen weg vielen en ik beter bij de onderliggende gevoelens kon komen. Ik voelde me boos en ging een soort ‘houthak beweging’ maken met mijn armen en schreeuwde op elke uitademing. Boos op mijn moeder die zoveel shit doorgegeven heeft van haar moeder. Boos op mijn vader, dat hij niet als vader optrad, de confrontaties uit de weg ging en daardoor afwezig was. “Ik wil hun shit niet meer! Ik wil dat harde werken niet meer om te pleasen! Ik wil los… en ik wil laten!“
Na nog een mooie bergwandeling was het tijd voor een groepsopstelling, waarbij we met representanten gingen werken. Door iemand te vragen voor je vader of moeder, zet je deze mensen ergens in de ruimte waarin je staat en werkt de energie van je ouders door deze mensen heen. Ik zette mijn vader ver weg, door het raam kijkend met zijn rug naar ons toe. Pa kon naar mij kijken als hij zich omdraaide en ik kon dichterbij hem komen toen ik een aantal stappen in zijn richting zette.
Met mijn moeder was het anders. Zij kon goed naar me kijken als kind, laag op de grond. Maar toen ik mijzelf oprichtte en als volwassene ging staan, had ze daar heel veel moeite mee. Ze kon mijn tranen zien, maar niet voelen. Ik vroeg haar of ze naar mij wilde luisteren, naar mijn verhaal, in plaats van steeds naar haar verhaal, haar bezigheden en haar pijn. Ik bevroor mijn eigen gevoelens, omdat zij zich ook emotioneel afsloot. Mijn moeder werd boos op de aanwezigheid van háár moeder die ik ook in de ruimte had gebracht en die met haar rug naar mijn moeder toe ging zitten. Zó boos werd ze dat ze mijn oma met geweld uit het veld duwde. “Wegwezen!!!“
Zoals mijn oma moeite had met mij vroeger, omdat ik op mijn moeder leek (in meerdere opzichten), zo kon mijn moeder mij niet zien, omdat ze werd geconfronteerd met haar eigen onvermogen.
Wat neem ik mee van deze retraite?
Ik kan het familietrauma niet oplossen. Ik kan het aankijken, het observeren, er om huilen en het loslaten. Het trauma is van mijn moeder. Het is zwaar om te dragen, maar het is van haar. Ik heb geprobeerd het voor haar te dragen, zodat haar leven een stukje lichter werd. Maar door het voor haar te dragen, hoefde zij niet te werken aan haar stuk. Dat doe ik nu niet meer. Ik loop mijn weg, zonder mijn moeder meer mee te nemen. Ik trek geen dominante mensen meer aan. Die zijn niet voedend. Ik hoef niet meer in de overdrive te gaan, te bewijzen dat ik kan wat ik kan en doe wat ik doe. Dat stuk is van haar. Ik ben bijzonder genoeg op mijn eigen manier en hoef dat niet meer te bewijzen. Ik trek de mensen aan die me begrijpen en waarderen. Ik kan mijn grenzen in alle veiligheid voelen en aangeven en word gehoord en gezien.
En, lukte het om ‘niets’ te doen bij Johan en Rixt in de huishouding? “Ja!!!!” Het is gelukt om even voor mezelf te zorgen en mezelf te láten verzorgen zonder me schuldig te voelen. Ik heb er zelfs van genoten, van het niet hoeven organiseren, van het ondergaan, van het lekkere eten, van het mooie uitzicht in de jacuzzi en van een lichaam en geest die langzaam, heel langzaam, steeds een beetje meer loslieten.
Diverse retreatlocaties die ik heb bezocht in verschillende prijsklassen: